Terminem Świdermajer, ukutym przez Gałczyńskiego, określa się styl nadświdrzański drewnianej architektury letniskowej, powstającej na przełomie XIX i XX wieku. To właśnie Elwiro Michał Andriolli wykreował ten styl. Charakterystyczne są w nim drewniane ażurowe zdobienia werand i ganków, spiczaste zwieńczenia dachów. Ma on elementy tradycyjnego budownictwa mazowieckiego o lekkiej konstrukcji bogato zdobionych pawilonów, inspirowanych warszawską Wystawą Rolno-Przemysłową z 1885 roku. Andriolli sprowadził do swego nowo nabytego majątku Brzegi nad Świdrem kilka eksponowanych na wystawie domów. Główna bryła budynku kształtowana pod wpływem architektury szwajcarskiej, która w Europie stała się bardzo popularna po wystawie światowej w Wiedniu z 1873 r. Drewniane, parterowe lub piętrowe budynki zdobione były wyciętymi piłą ornamentami, takimi jak kratki, ząbki, gwiazdki, serca, detale o motywach roślinnych i sterczyny wieńczące szczyty. Artysta wzbogacił formę o werandy, przedsionki i balkoniki, zaczerpnięte z architektury schronisk alpejskich i rosyjskich daczy. Realizowali te zadania miejscowi cieśle według projektu Andriollego  i pod jego kierownictwem.

Styl Andriollego znalazł szybko licznych naśladowców. W 1893 r. powstało w tym regionie około 100 domów letniskowych, a w ciągu kolejnych dziesięciu lat wybudowano 500 willi według projektu Andriollego. Jest on uważany za jednego z ojców, prekursora działalności wypoczynkowo-uzdrowiskowej Otwocka.

Zdjęcia wykonali uczniowie Liceum Plastycznego im. Elwiro Andriollego w Mińsku Mazowieckim.